'' ႀကီးႀကီးစိန္…ဘာမွာဦးမွာလဲ…"
"ခင္ေရႊ…သြားရေအာင္ေဟ႔…. ေနာက္က်ရင္ အျပန္ေနပူေနဦးမယ္…….."
မနက္ေ၀လီေ၀လင္းအခ်ိန္မွာ အေမေစ်းသြားဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနတာပါ။
ရြာကလူေတြ ေစ်းသြား၀ယ္ႀကရင္ နွစ္ေယာက္၊ သုံးေယာက္အုပ္စုဖြဲ႔ျပီး သြားေလ့ရွိပါတယ္။ ေစ်းကရြာနဲ႔ဆုိ
တစ္မုိင္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ေ၀းပါတယ္။ ေစ်းကုိ သြားဖုိ႕ လမ္းနွစ္လမ္းရွိပါတယ္။ ရြာအေနာက္ဘက္ကေန
ခဏေလာက္ေလွ်ာက္သြားလုိက္ရင္ ေပတစ္ရာ ကားလမ္းေပၚကုိေရာက္ပါတယ္။ အဲဒီကေန ျမင္းလွည္း ဒါမွမဟုတ္
ေျခက်င္ေလ်ွာက္ျပီး ေစ်း၀ယ္သြားႀကတယ္။ ေနာက္တစ္လမ္းက ျဖတ္လမ္းပါ။ လယ္ေတာ၊ယာေတြေတြကုိ
ျဖတ္ျပီးသြားရတဲ႔လမ္းကေလးရွိပါတယ္။ အမ်ားစုက ျမင္းလွည္းဖုိး အကုန္အက်သက္သာေအာင္ ေစ်းဖုိးအပုိရေအာင္
လမ္းေလ်ွာက္သြားေလ့ရွိပါတယ္။ ေဆးလိပ္တုိ ပါးစပ္မွာကုိက္ဖြာရင္း သားေရးသမီးေရးနဲ႔ ရြာထဲရပ္ထဲက
ဟုိအေႀကာင္း ဒီအေႀကာင္းေျပာရင္း
စ်းသြားႀကတယ္။
ေစ်းဆုိေပမယ္႔ အႀကီးႀကီးမဟုတ္ပါဘူး။
ေပးသုံးရာပတ္လည္ေလာက္ပဲရွိတဲ့ ေစ်းေသးေသးေလးပါ။ ၅ရက္မွာ တစ္ေန႔ပဲ ေစ်းက ရွိတာပါ။ က်န္တဲ႔ေနေတြဆုိ
ေစ်း၀ယ္သူနဲ႔ ေစ်းေရာင္းသူက ဆယ္ဂဏန္းမျပည္႔ပါဘူး။ အရပ္အေခၚေတာ႔ ၅ရက္တစ္ေစ်းလုိ႔ေခၚေလ့ရွိပါတယ္။
က်ြန္ေတာ္တုိ႔နယ္တ၀ုိက္မွာ ဆပ္သြားေစ်း၊ ေခ်ာင္းနက္ေစ်း၊ ေတာင္တြင္းေစ်း၊ ပရပ္ႀကယ္ေစ်းနဲ႔
ကုကၠဳိခြေစ်းဆုိျပီး ေစ်းငါးခုရွိပါတယ္။ အဲဒီေနရာေတြမွာ တစ္ေန႔တစ္ေနရာစီ ေစ်းက်င္းပတာပါ။
တစ္ေစ်းနဲ႔တစ္ေစ်းဆုိလည္း အေတာ္ေလးအလွမ္းေ၀းပါတယ္။ ေဒသထြက္သီးနွံေတြျဖစ္တဲ့ ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ငရုပ္သီး၊ဘူးသီးနဲ႔ႀကက္ဟင္းခါးသီးစတဲ႔သီးနွံေတြကုိ
ဒီေန႔ဒီေစ်းမွာ ေရာင္းလို႔ မကုန္ရင္ ေနာက္ေန႔
ေနာက္တစ္ေစ်းမွာ သြားေရာင္းႀကတယ္။ ေစ်းဆုိေပမယ္ အျမဲတမ္းေစ်းမဟုတ္ေတာ႔ ေစ်းဆုိင္တန္းက
နွစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ က်န္တာေတြက ေျမႀကီးေပၚမွာ ဖ်ာ၊ ဂုန္နီအိတ္နဲ႔ေျမြေရခြံအိတ္ေတြခင္းျပီး
ေရာင္းခ်ႀကတယ္။ ကုိယ့္ယာခင္းကထြက္တဲ့ သီးနွံေတြခ်ည္းဆုိေတာ႔ အားလုံးက လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္
စြင့္စြင့္ကားကားနဲ႔၊ ဆုိးေဆးမသုံး၊ အားလုံးက သဘာ၀အတုိင္းသာ။ ဖရုံသီးေရာင္းျပီး ႀကက္ဟင္းခါးသီး
တျခားသူဆီမွာ ျပန္၀ယ္။ ႀကက္ဟင္းခါးသီးေရာင္းျပီး ငရုပ္သီးျပန္၀ယ္နဲ႔ ေစ်းငယ္ေလးဟာ စည္ကားသုိက္၀န္းလုိ႔။
ထုပ္ပုိးစရာရွိရင္လည္း ႀကြပ္ႀကြပ္အိတ္ကုိ မသုံး၊ အင္ရြက္နဲ ငေပ်ာရြက္ကုိသာသုံးႀကပါတယ္။
ေစ်းေတာင္ဘက္ျခမ္းမွာ ထမင္းဆုိင္နဲ႔ မုန္႔ဟင္းခါးဆုိင္ေတြရွိပါတယ္။ ေဘးဘက္မွာဆုိရင္
အေႀကာ္စုံဆုိင္၊ မုန္႔ျပားသလက္နဲ႔ေရမုန္႔ဆုိင္၊ မုန္႔လုံးႀကီး နဲ႔ဆီေႀကာ္မုန္႔ဆုိင္
နဲ႔ တုိ႔ဟူးဆုိင္တုိ႔ စီရရီရွိေနတက္ပါတယ္။ မနက္ကုိးနာရီခြဲေလာက္ဆုိ ေစ်းကြဲစျပဳေနပါျပီ။
ေရာင္းခ်သူေတြကလည္း ေစ်းေလ်ွာ့ေရာင္းေလ့ရွိပါတယ္။ သား၊သမီးနဲ႔တူ၊တူမမ်ားစားေသာက္ဖုိ႔
သားေရစာ၀ယ္အျပီး ေန႔လည္စာခ်က္ျပဳပ္ရန္
ေစ်းျခင္းေတာင္းေခါင္းေပၚရြက္ျပီး ျပန္ႀကရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေလးမ်ားကေတာ႔ အေမမုန္႔ဘာ၀ယ္လာမလဲဆုိတာကုိ
ရြာအျပင္ထြက္ေမ်ွာ္ႀကတယ္။ လယ္ေတာကုိျဖတ္ျပီး ေစ်းကျပန္လာတဲ႔သူေတြက ဟုိတစ္အုပ္၊ဒီတစ္အုပ္။
ဒီတစ္အုပ္ထဲ အေမမပါရင္ ေနာက္တစ္အုပ္ကုိ ထပ္ေမ်ွာ္ႀက။အေမက ဗုိက္ဘယ္ေလာက္စာစာ သားေရစာ
၊မုန္႔ဟင္းခါးကုိ ဘယ္ေတာ႔မွ ေစ်းမွာ၀ယ္မစား။ ဘာလုိ႔လဲ ေမးႀကည္ေတာ႔ ေစ်းမွာမစားဘဲ အိမ္ကုိ
၀ယ္လာေတာ႔ တစ္အိမ္လုံးစားလုိ႔ရလုိ႔တဲ့။အေမက အဲဒီလုိမ်ဳိး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ အေမ၀ယ္လာေလ႔ရွိတဲ႔သားေရစာက
မုန္႔ျပားသလက္နဲ႔ အေႀကာ္စုံ၊ တုိ႔ဟူးသုတ္တုိ႔ ျဖစ္ေနတက္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္ကုိ မုန္႔ျပားသလက္နွစ္ခုနဲ႔
အေႀကာ္တစ္ခုရပါတယ္။ မုန္႔ျပားသလက္နွစ္ခုႀကားမွာ အေႀကာ္ကုိညွပ္ျပီ စားလုိက္ရရင္ က်ြန္ေတာ္တုိ႔မွာ
ေပ်ာ္လုိ႔ရႊင္လုိ႔။ တစ္ခါတစ္ခါ မေရြးမုန္႔၀ယ္လာတက္ျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေလးေတြက ေစ်းကျပန္လာတဲ႔သူေနာက္
အုပ္စုဖုိ႔လုိက္ေလ႔ရွိတယ္။ တစ္အိမ္နဲ႔တစ္အိမ္က အိမ္နီးခ်င္းေဆြမ်ဳိးေတြမုိ႔ ေစ်းကျပန္လာရင္
အားလုံးကုိ တန္းတူညီမွ် မုန္႔ေ၀ေပးပါတယ္။ အဲဒီလုိပဲ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကေလးေတြ အုပ္စုဖြဲ႔ကစားရင္း
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္ေနတာေတြ႔ရင္ ေတြ႔တဲ႔သူက ရန္စတဲ႔သူ နုိင္ထက္စီးနင္းျပဳတဲ့
ကေလးကုိ ရုိက္ျပီးဆုံးမပါတယ္။ အဲသလုိလုပ္တာကုိလည္း ဘယ္မိဘကမွ စိတ္မဆုိး၊ ကုိယ့္သားသမီးလိမၼာေရးျခားရွိဖုိ႔၊သိေအာင္ဖုိ႔
ဆုံးမတယ္လုိ႔႔ပဲ ျမင္ႀကပါတယ္။ လသာတဲ့ညေတြဆုိ အေဖနဲ႔အေမတုိ႔က ၀ါးကြပ္ျပစ္ေပၚမွာ ေရေႏြးႀကမ္းေသာက္ရင္း
ေဆးေႏြးတုိင္ပင္ႀက။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေလးေတြက ထုပ္စည္းထုိးတမ္း၊ စိန္ေျပးတမ္းနဲ႔ ႀကက္ဖခြက္တမ္း
ကစားခဲ႔ႀကတယ္။ကစားလုိ႔ေမာျပီးဆုိေတာ့မွ အေမရင္ခြင္ေခါင္းတုိးျပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတက္ႀကတယ္။
မနက္မုိးလင္း အိပ္ယာထဲမွာ ေရာက္ေနတယ္ဆုိတာ သိရေတာ႔မွ ညက ဘယ္လုိအိပ္ေပ်ာ္လုိ႔ ဘယ္သူက
အိပ္ယာထဲေရာက္ေအာင္ ေပြ႔ခ်ီခဲ႔တယ္ဆုိတာ မသိ။ ကြပ္ျပစ္ေပၚ အိပ္ခဲ႔တယ္ဆုိတာပဲ သိေနခဲ႔တာေလ။
ကေလးကစားစရာအရုပ္ဆုိလည္း ဘာဘီရုပ္ တုိ႔ ကားရုပ္တုိ႔ဆုိတာ အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ မေဆာ႔ခဲ႔ဘူး၊
မကစားခဲ႔ဘူးပါ။ အုန္းလက္ကုိ ျမင္းလုပ္စီး၊ အေဖလုပ္ေပးတဲ႔ သစ္သားႏြားရုပ္ကုိ လည္းပင္းမွာႀကဳိးခ်ည္
ေရွ့က ကုိယ္ကဆြဲ ဒီလုိပဲ ကစားခဲ႔ႀကတာပါ။ အေမနဲ႔အေမကလည္း စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ေန႔တဒူ၀ လုံးပန္းေနေလေတာ့
ဟင္းေကာင္းေကာင္းမခ်က္အား။ လယ္ေတာ႔ကျပန္လာမွခ်က္တဲ့ ဟင္းတစ္ခြက္နဲ႔ မက်ည္းရြက္ခ်ဥ္ေရဟင္း၊ငါးရုပ္သီးေထာင္းဆုိ
စားေသာက္ဖုိ႔လုံေလာက္ေနခဲ႔တယ္။ ဟင္းခ်က္စရာ အသား၊ငါးဆုိတာ တစ္ပတ္မွ အ၀က္သား၊အစိတ္သား၀ယ္ျပီးခ်က္၊
တစ္ေယာက္ကုိ တနပ္နွစ္တုံးအတိပဲ။ပုိမရဘူး။ဟင္းနွစ္ပဲ ရတယ္။ ဒီလုိစားေသာက္ရတယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တစ္မိသားစုတည္း
မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ရြာလုံးနီးပါးပါ။ အားလုံးကေတာင္သူလယ္သမားေတြဆုိေတာ့ မူးစု၊ပဲစု၊ ရသေလာက္စုကာ
သားေရး၊သမီးေရး ပညာေရး၊လူမႈေရးနဲ႔ လုံးခ်ာလည္ေနႀကတာပါ။ ခုေနျပန္စဥ္းစားေတာ့ ေတာင္သူလယ္သမားေတြဘ၀
ေတာ္ေတာ္သနားစရာေကာင္းမွန္း သိလာရတယ္။ ျမန္မာနုိင္ငံမွာ ထမင္းငတ္ေသတဲ႔မသာမရွိဘူးလုိ႔
ေႀကြးေႀကာ္ခဲ႔ေပမယ္႔ တကယ္ေတာ့ မေသေအာင္တမယ္ပဲ စားေသာက္ေနထုိင္ေနႀကရတယ္ဆုိတာေတာ႔ ဒုနဲ႔ေဒးရွိေနခဲ႔တယ္။
ရွိေနဆဲပဲ ဆုိတာကုိ သိခဲ႔ရပါတယ္။
အခုတစ္ေလာကၽြန္ေတာ႔အိပ္မက္ေတြက ကၽြန္ေတာ္ေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ႔ရာ
ရြာကေလးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ေမြးရပ္ေျမမွာ ညအခါ လ်ွပ္စစ္မီးမရွိဘူး၊
လက္ဖက္ရည္ဆုိင္လည္းမရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လြမ္းေမာခ်ိဳျမိန္ဖြယ္ အတိတ္နဲ႔ ႀကည္းနွုးဖြယ္ရာ
အခ်ိန္ေတြရွိေနခဲ႔ဘူးတယ္ေလ။ တျခားသူေတြ အိပ္မက္ကုိစီနဲ႔ ေရွ့ကုိ ခရီးနွင္ေနေပမယ္လည္း ကြ်န္ေတာ့အိပ္မက္ေတြကေတာ႔ စက္၀ုိင္း၀ုိင္းတစ္ခုလုိ
အခ်ိန္ေတြႀကားလာသည္နွင့္အမွ် စတင္ထြက္ခြာခဲ႔ရာဆီသုိ႔ ဦးတည္ျပန္လည္သြားေနခဲ႔ပါတယ္။
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္ဆုံးျဖတ္ခ်က္မွာ ကုိယ္ေပ်ာ္ေမြ႔ဖုိ႔က အေရးအႀကီးဆုံးပဲ မဟုတ္လား။
